Αν η τιμωρία είχε αποτέλεσμα, δε θα είχαμε τόσο φοβισμένα παιδιά!!!

Έλλειψη προνομίων, γωνιά της σκέψης, φωνές, κατηγορίες, απειλές όλες αυτές τις μεθόδους χρησιμοποιεί συχνά ο γονέας για να περιορίσει ή ακόμα και να εξαλείψει μια συμπεριφορά του παιδιού την οποία θεωρεί μη επιτρεπτή.

Οι περισσότεροι γονείς, αν τους ρωτούσε κάποιος θα απαντούσαν «μα πως γίνεται να εκπαιδεύσω ένα παιδί να βγει σ? έναν τόσο σκληρό και απαιτητικό κόσμο, αν δεν το μάθω να περιμένει, να μην τα θέλει όλα δικά του και να μην κάνει πράγματα εις βάρος των άλλων;»

Ένα παιδί όμως για ν? αναπτυχθεί και να γίνει ένας σθεναρός ενήλικας με αυτοεκτίμηση και πίστη στον εαυτό, που θα μπορεί να διαχειριστεί μια ζωή που σίγουρα δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, χρειάζεται μια σχέση στοργής και αγάπης, ένα περιβάλλονπου θα του μεταβιβάζει μηνύματα αποδοχής και όχι απόρριψης.

Οι γονείς όμως τις περισσότερες φορές δεν του εξασφαλίζουν ένα τέτοιο πλαίσιο!!!

-Δε θα πάμεσινεμά, αφού δεν έκανες τα μαθήματά σου!

-Πήγαινε αμέσως στο δωμάτιό σου, να σκεφτείς αυτό που έκανες!

-Δε θα αγοράσουμεκαινούρια κούκλα, γιατί χτύπησεςτην αδερφή σου!

Όλες αυτές του τύπου οι τιμωρίες το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν τα παιδιά φόβο και απόγνωση και να τους εκπέμπουν μηνύματα ταπείνωσης και απόρριψης. Το μόνο που σκέφτεται ένα παιδί που τοτιμωρούμε είναι πως είναι κακό, ελλειμματικό, ανάξιο αγάπης.

Το παιδί μη μπορώντας ακόμη να κάνει πολυσυσχετιστική σκέψη δεν μπορεί να κατανοήσει ότι οι γονείς του, δεν έχουν κακές προθέσεις και το αγαπούν, απλώς δεν θεωρούν αποδεκτή μία συμπεριφορά του και προσπαθούν να την αλλάξουν.

Αν σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα τις τιμωρίες που επιλέγουμε, εύκολα θα διαπιστώσουμε η συμπεριφορά του παιδιού δεν ταιριάζει με την τιμωρία κάθε φορά. Πως γίνεται σε ένα παιδί που κάνει μία ζημιά στο σπίτι και σπάει το αγαπημένο μας βάζο εμείς να του στερούμε την τηλεόραση; Πώς γίνεται το παιδί να συνδυάσει τα δυο αυτά γεγονότα και να κατανοήσει ότι η συμπεριφορά του έχει μία αρνητική συνέπεια και μας δημιουργεί πρόβλημα;

Στο παράδειγμα αυτό θα φαινόταν πολύ πιο λογικό ο γονέας να εκφράσει την λύπη του για το βάζο που έσπασε, γιατί στερείται κάτι που αγαπούσεκαι συγχρόνως να συμφωνήσουν μαζί με το παιδί, ότι θα κρατάει ένα μικρό ποσό από το χαρτζιλίκι του για να αντικαταστήσει τοβάζο.

Άλλωστε η έννοια της συνέπειας μιας συμπεριφοράς που θέλει ο γονέας να διδάξει στο παιδί δεν διδάσκεται τιμωρητικά και εξουσιαστικά γιατί στόχος του γονέα είναι το παιδί να μάθει και όχι να του επιβεβαιώσει ακόμη μία φορά πόσο κακό είναι, γεμίζοντας ενοχές και μηνύματα απόρριψης, που το οδηγούν να νιώθει αδικία, επιθετικότητα και εχθρότητα απέναντι στο γονέα του.

Έτσι το αποτέλεσμα αυτού του τρόπου πειθαρχίας είναι να περιορίσει επιφανειακά και πρόσκαιρα την εκδήλωση μιας συμπεριφοράς, αποτυγχάνοντας τις περισσότερες φορές να την εξαλείψει. Επιπλέον διαβρώνει τα θεμέλια της σχέσης αγάπης που έχουμε χτίσει μετα παιδιά μας και μας οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο συγκρούσεων.

Επιπλέον έχουμε σκεφτεί σε ποια ηλικία τα παιδιά μπορούν να αρχίσουν να κατανοούν ότι η συμπεριφορά τους δεν είναι αποδεκτή και δημιουργεί δυσκολίες στον ενήλικα; Για την ακρίβεια τα παιδιά στην αρχή της νηπιακής ηλικίας δεν μπορούν να κατανοήσουν έστω κι ένα απλό κανόνα. Το «μην πειράζεις τίποτα» «φύγε από εκεί, θα χτυπήσεις» δε σημαίνουν τίποτα για ένα παιδί που βρίσκεται στο αναπτυξιακό στάδιο της εξερεύνησης και η παρόρμησή του είναι πολύ μεγαλύτερη να ανακαλύψει κάθε τι καινούριο , από το να υπακούσει στον ενήλικα που το μαλώνει, γιατί και οι φωνές είναι τιμωρία για ένα παιδί?

Γνωρίζουμε πλέον πως ένα παιδί στη νηπιακή ηλικία χρειάζεται άλλους τρόπους για να ρυθμίσουμε μια συμπεριφορά του, καθώς η ανάπτυξη του εγκεφάλου τους περνά από συγκεκριμένα αναπτυξιακά στάδια που απαιτούν ειδικό χειρισμό για να έχουμε αποτελέσματα και  να μην βλάψουμε την φυσιολογική λογικοσυναισθηματική του ανάπτυξη.

Αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες, οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους, ώστε να παροτρύνουμε τα παιδιά να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους που μας δυσκολεύει και αυτό θα γίνει ευκολότερα, αν αναρωτηθούμε αν και εμείς ακούμε ουσιαστικά και ολιστικά τις ανάγκες των παιδιών πριν τους βάλουμε ακόμα μια τιμωρία, επειδή για άλλη μια φορά δεν μείναμε ικανοποιημένοι από τη συμπεριφορά τους.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στον α θέλουμε να διδάξουμε τα παιδιά μας και να βοηθήσουμε να εξελιχθούν, όμως χρειάζονται και τα κατάλληλα ??εργαλεία?? για να μην τα βλάψουμε άθελά μας με την προσπάθεια αυτή.

Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, μήπως οι τιμωρίες που επιλέγουμε για τα παιδιά, ώστε να τα προετοιμάσουμε για τον κόσμο εκεί έξω, τα γεμίζουν με τόση ανασφάλεια και μη πίστη στον εαυτό, που ίσως να τα στέλνουμε ήδη βορά στα θηρία?