Ο ορισμός "γονείς ελικόπτερα" αναπτύχθηκε πρώτη φορά από το Γερμανό εκπαιδευτικό Γιόζεφ Κράους ο οποίος ήθελε να περιγράψει το φαινόμενο των υπερπροστατευτικών γονέων και τις επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά τους στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.
Για την ακρίβεια "γονείς" ελικόπτερα" χαρακτηρίζονται οι γονείς που "πετούν" ανά πάσα στιγμή πάνω από τα παιδιά τους και είναι σε επιφυλακή ώστε να τα προφυλάξουν από οποιοδήποτε γεγονός μπορεί να τα ματαιώσει και να τα στεναχωρήσει.
Μπορεί κανείς να τους συναντήσει στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο στην παιδική χαρά. Είναι οι γονείς εκείνοι που τρέχουν πίσω από το παιδί φωνάζοντάς του συνεχώς «πρόσεχε θα πέσεις» ή μπορεί να τους ακούσεις να λένε «άσε εμένα να σε ταΐσω, γιατί θα λερωθείς».
Ωστόσο παρόλο που ο ορισμός του υπερπροστατευτικού γονέα είναι αρνητικά φορτισμένος, πόσοι από εμάς έχουμε αναρωτηθεί ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του τύπου γονέα και πόσο επηρεάζουν τη μετέπειτα ανάπτυξη ενός παιδιού.
Αυτή η κατηγορία γονέων επιθυμεί τα παιδιά τους να μη βιώνουν κανένα αρνητικό συναίσθημα. Τα συναισθήματα λύπη, θυμός, απογοήτευση, φόβος, απόρριψη αποτελούν κόκκινα πανιά για τους γονείς αυτούς κι έτσι μόλις το παιδί εκδηλώσει κάποιο από αυτά τα συναισθήματα, σπεύδουν να αλλάξουν θέμα για να στρέψουν την προσοχή του παιδιού αλλού ή αποφεύγουν να μιλούν για τα συναισθήματα λες και με μαγικό τρόπο θα εξαφανιστούν. Τα αρνητικά συναισθήματα όμως παραμένουν εγκλωβισμένα στο μυαλό του μικρού παιδιού κατακλύζοντας το, μη έχοντας κανένα να το βοηθήσει να τα διαχειριστεί.
Έτσι το παιδί σιγά σιγά ενηλικιώνεται και γίνεται ένας συναισθηματικά "ανάπηρος΄΄ ενήλικας ο οποίος στην παραμικρή ματαίωση και απογοήτευση καταρρέει, όχι γιατί έχει γεννηθεί υπερβολικά συναισθηματικός, και ευαίσθητος, αλλά επειδή ποτέ κανένας δεν του έμαθε πως και τα αρνητικά συναισθήματα δεν είναι κακά, αλλά μέρος της ζωής και δεν το εφοδίασε μετα κατάλληλα εργαλεία να τα διαχειριστεί.
Επιπλέον ο υπερπροστατευτικός γονέας είναι πάντα εκεί, για να δώσει τη λύση και να πάρει πρωτοβουλία σε κάθε πρόβλημα που βιώνει το παιδί του. Την ίδια στιγμή ο γονέας δεν κατανοεί ότι στερεί από τοπαιδί την παραμικρή δεξιότητα να αρχίσει να αντιμετωπίζει μόνο του τα προβλήματα στη ζωή του. Μια διαδικασία που γεμίζει το παιδί αυτοπεποίθηση και πίστη στο εαυτό ότι μπορεί να τα καταφέρνει και μόνο του. Έτσι ο γονιός μετην υπερπροστασία περνάει το μήνυμα στο παιδί, του "δεν μπορείς" καλλιεργώντας του το συναίσθημα ότι από μόνο του δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Φτάνοντας έτσι το παιδί στην ενηλικίωση οι γονείς το παροτρύνουν να πάρει τη ζωή στα χέρια του, να σπουδάσει να βρει δουλειά, ξεχνώντας όμως ότι δεν του δίδαξαν ποτέ πως γίνεται αυτό.
Τέλος στόχος του γονέα δεν είναι να βρίσκεται συνεχώς σε επιφυλακή να μην "πέσει" το παιδί του, αλλά να του διδάξει πώς να σηκώνεται και να το εφοδιάσει με εκείνα τα εργαλεία που θα του επιτρέπουν να διαχειρίζεται τις δυσκολίες της καθημερινότητας!!!
